Stopą procentową nazywamy cenę lub koszt kapitału przysługujący posiadaczowi tego kapitały, tytułem udostępnienia go innemu podmiotowi na określony czas. Wartość ta wyrażona jest najczęściej jako procent pożyczonej kwoty w ujęciu rocznym. Innymi słowy jest to swego rodzaju zarobek banku lub instytucji finansowej, za udzieloną na ustalony czas pożyczkę.

Wyróżnia się kilka rodzajów stóp procentowych:

• stopa referencyjna – przedstawia rentowność bonów pieniężnych emitowanych przez Narodowy Bank Polski, podczas operacji otwartego rynku. Polega to na zakupie i sprzedaży krótkoterminowych bonów na rynku międzybankowym, czego celem jest uzyskanie stabilności w sektorze bankowym.
• stopa lombardowa – za jej pomocą określa się cenę, po której bank centralny udziela kredytów zabezpieczonych zastawem na papierach wartościowych. Pożyczki takie udzielane są bankom komercyjnym.
• stopa depozytowa – przy jej użyciu określa się oprocentowanie jednodniowych depozytów, które składane są w banku centralnym przez banki komercyjne.
• stopa redyskonta weksli – wykorzystuje się ją do obliczania ceny, po jakiej bank centralny przyjmuje weksle od banków komercyjnych. Weksle te muszą spełniać określone ustawą wymogi, a przyjęcie przez bank centralny weksli nazywa się redyskontem.

Wysokość stóp procentowych ustalana jest przez Radę Polityki Pieniężnej.

Do wyliczenia stóp procentowych, czyli oprocentowania kredytów i pożyczek, banki wykorzystują stopę podstawową lub procentową, której wysokość ustala każdy bank indywidualnie. Najczęściej opierając się na stopach rynkowych.

Aktualnie wysokość stóp procentowych Narodowego Banki Polskiego została przez Radę Polityki Pieniężnej utrzymana na rekordowo niskim poziomie – 1,5 %. Przekłada się to na opłacanie przez kredytobiorców niższych odsetek od zaciągniętych kredytów.